Στης μέρας το τελείωμα,
ο ήλιος πως γέρνει,
η ταπεινότης συναντά
την οίηση και κρένει
για να της πει στο διάβα της
τι είδε μες στο κάμα..
Από το άτι το ψηλό
ολόγυρα κοιτάζει…
-Μπροστά σου είμαι, δε γροικάς
και τούτο σε ρωτάω.
«Πόσες φορές ξεπέζεψες,
περπάτησες στο δρόμο
με τη ματιά σου χαμηλά
ανάμεσα στους άλλους;»
-Τεντώνει το κεφάλι της,
το καμουτσίκι σέρνει
και τη χτυπά κατάστηθα,
καμιά μιλιά δε βγαίνει.
Στα ανοιχτά τα στήθια της
λαβωματιά μιλάει…
Φωτιά καίει τα σωθικά
σε διάσταση μιαν άλλη.
Βόλος,17-6-2012
