Για να απαλύνουμε τη σκληρή πραγματικότητα…
Αν ο καθένας προσπαθούσε λίγο
τον άλλο να νιώσει,
να σκύψει στην καρδιά του
και την ψυχή του ν’ αφουγκραστεί,
ίσως κάτι καλύτερο να γινόταν.
Αν αδιάφοροι δεν περνούσαμε
στον πόνο του διπλανού μας
και την θλίψη του γλυκαίναμε
με ένα ζεστό χαμόγελο,
και πάλι κάτι θα γινότανε.
Αν αγωνία μάς συνόδευε
σε κάθε βήμα για τους άλλους
και ο δικός τους πόνος
γινότανε και λίγο δικός μας,
ίσως αλαφρώναμε την ψυχή τους.
Αν όλα αυτά ο καθένας τα ένιωθε
τη στιγμή που θα τα έκανε,
τότε μοιρασμένοι πόνους
και σφιχταγκαλιασμένοι
όλο και πιο καλά θα περνούσαμε.
