Η συγγραφή αυτών των πεζογραφημάτων δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια αντίδραση σ’ αυτό, που συμβαίνει γύρω μας. Μια αντίδραση στο δήθεν εκμοντερνισμό και εκσυγχρονισμό, που μας θέλει να πηγαίνουμε, όπως πάνε κι οι άλλοι.
Όμως, ακόμα κι αν, πολλές φορές, αντιδράμε εσωτερικά, αυτή μας η αντίδραση δε βγαίνει προς τα έξω, δεν πάει στους άλλους και δεν ακούνε την κραυγή μας. Έτσι πλέον την καταπνίγουμε στο εσωτερικό της ψυχής μας. Ένας καταποντισμός, που γίνεται θηλιά, βρόγχος σφιχτός στο λαιμό μας, που όλο και μας σφίγγει πιο πολύ και μας πνίγει καθημερινά. Μ’ αυτόν τον τρόπο γινόμαστε πλέον τα θύματα της καθημερινότητας, εν ονόματι του «κομφορμισμού», ο οποίος, εδώ που τα λέμε, μας βολεύει και καμαρώνουμε, που δεν είμαστε πίσω από τους άλλους, κι ας είμαστε φκιασιδωμένοι με το εισαγόμενο πνεύμα.
Επομένως, αυτά τα πεζογραφήματα, με μια μακρά διαδρομή στο χρόνο, γράφτηκαν όχι μόνο για να υπάρχει μια αναφορά σ’ αυτό που ίσχυε χτες και σ’ αυτό που ισχύει σήμερα, αλλά και για να μην ξεθωριάσουν η παράδοση, οι ρίζες μας και να μην ταυτιστούν με αυτό, που σήμερα φαντάζει ως «εξέλιξη».
Βόλος, Σεπτέμβριος 2012
