-Γεια σου, Βάγγο μου, τι κάνεις;
-Τούτο ρώτημα δε θέλει
κι ο καθένας πια το ξέρει!..
-Μήπως σούπανε πώς χάνεις
τη θεσούλα σου που έχεις,
τα τραπέζια τα φαρδιά
και τα πέρσικα χαλιά;
-Μου το είπανε,’πως βλέπεις
και τι διάολο ‘συ έχεις;
-Σα να είμαι τώρα νιώθω
πιο ψηλός από εσένα!…
Αχ!…, Βάγγο μου, σε κλαίω!..
Να το ξέρεις, όμως, θέλω
πως εγώ-εγώ δε φταίω!..
Μα εδώ τώρα που λέμε
(μη νομίσεις πως και κλαίμε)
δέκα στόματα χορταίνουν
με τη θέση που σου παίρνουν.
Κι άντε κάτσε στη γωνιά
και συνδαύλα τη φωτιά!…
Άρωμα σκορπούν λουλούδια!…
Εμπρός, .. στη νιότη με τραγούδια…
Βόλος,3-2-1982.
