Βήματα αδιάφορα ριγμένα
στο πάρκο της πόλης σε φέρνουν.
Το παγκάκι στην άκρη σε περιμένει.
Τακτικός πελάτης στη μοναξιά του.
Πάντα ανησυχούσε
σε τυχόν αργοπορία σου.
Κάθισες… Έσκυψες…
Ανοιχτές απάνω στο μάγουλο
έβαλες τις παλάμες σου
και με αγκώνες στα γόνατα
ταξίδι ζωής άρχισες.
Ανοιξιάτικη μέρα και Πασχαλιά
και συ καλά κρατούσες
διπλοκουμπωμένο το πανωφόρι σου.
Η ψυχή μου με συνοδοιπόρο το νου
έψαχνε το δρομολόγιό σου.
Προσπέρασε το πανωφόρι
και τα κλειστά φυλλοκάρδια σου
χαϊδευτικά τα ακούμπησε.
Μια σχισμή της κρυφογέλασε.
Βρήκε ανοιχτό μονοπάτι
στο ταξίδι που έκανες.
Σε μια γωνιά η ψυχή σου αναρρίγησε
και δάκρυ χαράς έριξε.
Το πρόλαβα και το κράτησα
ως δώρο σ’ αυτή τη συνάντηση.
Ένας σωρός πεσμένα δάκρυα,
πετρωμένα διαμάντια,
απομεινάρια κλεμμένης μοναξιάς.
Άνοιξα τα φύλλα της καρδιάς σου
και μαζί με το δάκρυ
έψαχνα για την Ιθάκη σου.
Από καιρό την είχες χαμένη,
κλειστή σαν είχες την ψυχή,
πολύ αμπαρωμένη.
Σε ρούγες βγήκαμε,
σε γειτονιές ξεχασμένες.
Φιλιά αγάπης δώσαμε
και δάκρυα στεγνώσαμε.
Γυρίσαμε…
Το πανωφόρι είχες πετάξει
κι η ψυχή σου, μικρή πεταλούδα,
αγάπη και φιλιά μοίραζε…
Φιλιά αναστάσιμα…
Βόλος 12-04-2015 Η.Κ.(Πάσχα)
