Στο θάνατό Σου ξέσπασε,
Χριστέ μου, καταιγίδα.
Μήνυμα ήτανε τρανό,
παρηγοριά κι ελπίδα.
Το αίμα Σου το άλικο
το χώμα το ποτίζει,
τα πάντα ανασταίνονται,
ολούθε πια ροδίζει.
Αρώματα χυθήκανε,
κρουνοί κατεβασμένοι
και τη ζωή την πλέξανε
σαν νήμα στην ανέμη.
Ουράνια σκέπη η ματιά
σε διάθλαση σκορπάει.
Μια σκέψη, μία αγκαλιά
κι όλους τους χωράει.
Θάνατος η αγάπη Σου
κι ανοιχτή αγκάλη.
Μα οι θνητοί…. ανάλγητοι
σε μια ζωή τους άλλη.
Κάνε, Χριστέ, οι άνθρωποι
στην τόση αναλγησία
να νιώσουν την αγάπη Σου,
που ‘ ναι ζωής ουσία.
Βόλος ,16 Απρίλη 2017. Η.Κ
