Ο ήλιος χλώμιασε
και στο παραθύρι
έγειρε το ζουμπούλι,
θαρρείς ακέφαλο.
Και ζάρωσε πιο πολύ
στο φως της σελήνης,
κι όλο φώναζε..
-φως…περισσότερο φως.
Ασυγκράτητο το κεφάλι
έγερνε πιο πολύ
και σκέπαζε το πλατύ
χαμόγελο της γλάστρας.
Έκλαιγαν αδερφωμένα!..
Τώρα φώναζαν μαζί.
-Φως. Περισσότερο φως.-
Το άκουσε η νύχτα
και τ’ακολούθησε.
Έγινε τραγούδι στο χάραμα.
Βόλος,23-11-2018. Ηλίας Καλλές
