Το χαμόγελο μισεύει
πάν’ στο χείλι το δικό σου
και καυτό το δάκρυ πέφτει
στο λευκό το πρόσωπό σου.
Μια κλαμένη Παναγία
μπρος στα μάτια μου γροικώ
και το δάκρυ της σκουπίζω,
δεν αντέχω, δεν μπορώ.
Πώς τα όνειρα μισέψαν;
Πού μεριάζει η ελπίδα;
Η ζωή μας πώς περνάει
πουθενά εγώ δεν είδα.
Μόνο τώρα μια μαυρίλα
και θολή μια οπτασία
στον ορίζοντα προβάλλει
και μαζί η φαντασία.
Το δικό μου δάκρυ κλαίει
και ποτίζει το χαρτί,
στίχους στην καρδιά απλώνει
το ρυθμό της για να βρει.
Βόλος,23 φλεβάρη 2019.Ηλίας Καλλές
