Ο χυμός φούσκωσε το ποτήρι της οικουμένης
και πολλοί αποζητούν τη δροσιά του.
Ανοιγμένα στόματα στοιβάζονται στο χείλος
του ποτηριού και ζουν με την ψευδαίσθηση
της απόλαυσης του χυμού.
Ένας μόνο εξουσιάζει και το κρατά
φραγμένο με την παλάμη του.
Αυτός μόνο γνωρίζει τη γεύση της απόλαυσης.
Είναι ο ένας που παίρνει την μπουκιά
απ’ των άλλων το στόμα,
που ασταμάτητα ανοιγοκλείνει μ’ απελπισιά,
ενώ τα χέρια τους ματωμένα
ψάχνουν να βρουν το πρόσωπο,
που λούζεται στον ιδρώτα της απόγνωσης,
της απελπισίας, της καρτερίας.
Κι όλο προσπαθούν ζωές στεγνές,
δαρμένες, πονεμένες, να φτάσουν
στο χείλος του ποτηριού
με την ελπίδα ότι κάτι θα γευτούν.
Ξέρουν τουλάχιστον ότι αγωνίζονται!
…
