Ήταν μερικά λουλούδια
που πλέκονταν σφιχτά
στο παίξιμο της φλογέρας του πιστικού.
Κ όλο του ψήλου ανέβαιναν
και σφιχταγκαλιασμένα μέστωναν.
Κι ο πιστικός άφησε τη φλογέρα,
έγειρε με σκέψη
και στοχάστηκε τ’ ανέβασμα
μαζί με το μέστωμα
Και χάρηκε!….
Ξαφνιάστηκε από το κακαριστό γέλιο
της κρυφής χαράς
για το κάρπισμα των λουλουδιών.
Τα μεστωμένα λουλούδια
έπρεπε να δώσουν τον καρπό τους
σε λιβάδια που καρτέραγαν.
Ξαδερφώθηκαν… πήραν δρόμους χώριους.
Λύγισε ο πιστικός.
Έκλαψε διπλά:
Από χαρά για το μέστωμα,
από πόνο για το ξαδέρφωμα.
Πήρε τη φλογέρα.
Κάλεσε σύναξη νέων λουλουδιών
να δώσουν το δικό τους καρπό
στο χωράφι της ζωής.
Βόλος,19-5-1983
