Δε με γελούν τα μάτια μου…
Αυτός είναι.
Είχε ταγάρι χραδωτό
στον ώμο κρεμασμένο,
σε μια κίνηση ανέμελη
με ρυθμιστή το βήμα.
Σωστό εκκρεμές,
χωρίς σε χρόνο αναφορές.
Και σαλαγούσε τα όνειρα
με το ραβδί του το μακρύ,
στο διάβα του ο σύντροφος ο πιο πιστός.
Είχε το βήμα που πουθενά δε βγάζει.
Φύλλο σε διάθεση
στου κάθε αέρα το φύσημα.
Σκυφτός του εαυτού του κουβαλητής
σε διάτες αλλουνού.
Σαν σε αγγαρεία ήταν.
Στην άλλη γωνιά πρόλαβα τη σκιά του,
που είχε τρανέψει κάμποσο
στο γέρσιμο του ήλιου.
Και τελειωμό δεν είχαν οι γωνιές του δρόμου.
Απρόβλεπτες γωνιές στο διάβα μας.
Σαν από μεγάλο ταξίδι έμοιαζε…
Τον άγγιξα.
Είπαμε για περασμένα, για αγάπες,
για όνειρα είπαμε.
Παιδιά ήμασταν με τραγούδια
στον ίσκιο της πικραμυγδαλιάς.
Και σχήματα παράξενα, πολύ παράξενα
στο χώμα φτιάχναμε…
Με δρόμους πολλούς φτιάχναμε πολιτείες,
δαντελωτά ακρογιάλια,
βουνά χιονισμένα
κι αφρισμένα ποτάμια.
Και μια βαρκούλα στην όχθη κρατημένη
και το σχοινί τραβούσαμε.
Ήμασταν σε ταξίδι.
Κι έγειρε η βάρκα μας.
Και κολυμπούσαμε…κολυμπούσαμε
και σ’ άγνωστα μέρη βγήκαμε…
Χαθήκαμε…
Και τώρα να ’μαστε στου δρόμου τη γωνιά.
Ο ένας πίσω από τον άλλο.
Κι έχουμε κι άλλο δρόμο…
στροφές πολλές…
πολλές γωνίες….
Άρχιζε να νυχτώνει.
Έσβηναν οι σιλουέτες μας,
σαν τα παιδικά μας όνειρα( έσβηναν).
Κι απόμεινε μόνη η σκιά τους.
Μάς πρόλαβε, ταυτίστηκε με μάς…
Μέσα στο ταγάρι,
π’ ανέμιζε ανέμελα,
όλη η ζωή.
Μια σκιά η ζωή.
Βόλος,22-5-2012
