Φεγγαρόσταλτη κυρά
και φεγγαρολουσμένη,
βάλε το χέρι στην καρδιά,
με τ’ άλλο κρατημένη
κι έλα μαζί να κάνουμε
ταξίδι δαφνοστέφανο
γοργό στην οικουμένη.
Σαν μας ιδούν ειρηνικά
ν’ απλώνουμε τα χέρια
απ’ τις κορφάδες της ελιάς
κομμένα τα βλαστάρια,
θα πάψει το ανέβασμα
το άτσαλο στο στήθος
και θα ‘ρθει μες στα βλέφαρα
γλυκότερος ο ύπνος.
Άσπρο ας γίνει η καρδιά,
χιονάτο περιστέρι
και να πετάξει γρήγορα
σ’όλης της γης τα μέρη
Κι αν τους τρανούς δε συγκινεί
αυτός ο ερχομός μας,
στα πλάτη ας γίνει όλης της γης
κραυγή ο θάνατός μας.
Και τα χιονάτα τα φτερά
μαύρα και καπνισμένα
από της μάχης τη φωτιά,
τα σπλάχνα τα βγαλμένα,
ας πεταχτούν στον ουρανό,
ας τα σκορπίσει ο αγέρας,
να γίνουν μήνυμα τρανό
κι αντάμα σταυροφόρα
στα πέλαγα και στα βουνά,
στους βράχους, στ’ ακρογιάλια,
στους κάμπους και στον ουρανό
σε κάθε είδους χώρα!…
Βόλος , Μάης του 1981
*Ποίημα το οποίο απαγγέλθηκε –παλιότερα- στην παραλία του Βόλου σε εκδήλωση για τη διεθνή ημέρα Ειρήνης.
